تبدیل خبرنگار به میکروفون
تبدیل خبرنگار به میکروفون ناشی از رقابت ناسالم است
تبدیل خبرنگار به میکروفون
سرویس‌های ورزشی خبرگزاری‌ها چه نقاط ضعف و قوتی دارند؟ آیا سرویس‌های ورزشی توانسته‌اند به اندازه‌ی توانایی‌شان تاثیرگذار باشند؟ آیا فقط روی موج سلیقه‌ی مخاطب حرکت می‌کنند یا به افزایش سطح آگاهی آنها نیز اهمیت می‌دهند؟ آنها تا چه اندازه به جریان‌سازی اهمیت می‌دهند؟ تحلیل و تفسیر چه جایگاهی در این بخشها دارد؟ نسل جدید خبرنگاران این توانایی را دارد جا پای پیشکسوتان بگذارد یا خیر؟ اینها محورهای اصلی میزگرد 120 دقیقه‌ای شفقنا رسانه با حضور محمدحسن دوستارگان، مدیر اداره‌ی ورزشی خبرگزاری ایرنا؛ محسن اثیمی، مدیر اداره‌ی ورزشی خبرگزاری تسنیم و علی فیض سردبیر منهای فوتبال خبرگزاری ایسنا، با عنوان «نقد، تحلیل و بررسی وضعیت سرویس‌های ورزشی خبرگزاری‌های ایران» است. میزگردی که مهمانانش از پیشرو بودن رسانه‌های ورزشی و باز بودن خط قرمزها در این حوزه صحبت کردند. آنها از ظرفیت بالای این رسانه‌ها برای تاثیرگذاری گفتند که به طور کامل از آن استفاده نشده است. همچنین عدم تربیت خبرنگاران متخصص در حوزه‌ی ورزش، فقدان نظارت کافی برای ورود خبرنگاران و رقابت در سرعت انتشار خبر نیز از اصلی‌ترین «خود انتقادی»های آنها بود. اگرچه راه حل این انتقادها را می‌دانستند ولی معتقد بودند اتحاد نداشتن سرویس‌های ورزشی خبرگزاری‌ها مهمترین مشکل این حوزه است که شاید به همت انجمن ورزشی‌نویسان و خواسته‌ای از درون صنف به عنوان یک امر اخلاقی قابل حل باشد. رضا خسروی و علی خلیفه نیز به عنوان نمایندگان خبرگزاری‌های مهر و فارس به این میزگرد دعوت شده بودند اما نیامدند. همچنین همایون خش‌اندیش، سردبیر شفقنا ورزشی نیز در این جلسه کنار سایر مهمانان حضور داشت و به پیش‌برد بحث کمک کرد. شفقنا رسانه آمادگی دارد تا مطالب همه‌ی علاقه‌مندان و ذی‌نفعان در این زمینه را منتشر کند. قسمت اول این میزگرد را در ادامه می‌خوانید.
وضعیت سرویس‌های ورزشی خبرگزاری‌های کشور را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ این سرویس‌ها چه نقاط ضعف و قوتی دارند؟دوستارگان: رسانه‌های ورزشی در ایران رسانه‌های پیشرو هستند. اینکه ورزش ما نسبت به سایر بخشها جلوتر است ناشی از وجود رسانه‌های ورزشی است. بخشی از این موضوع به طبیعت کار ورزش باز می‌گردد. خط قرمز در ورزش، خط قرمز پایینی است. در بخش‌های دیگر این طور نیست. به همین دلیل نقد کردن و کار کردن در این حوزه برای خبرنگاران ورزشی راحت است. با دست باز می‌نویسند و مشکلی ندارند. حتی شاید گاهی وارد خط قرمزها شوند ولی چون بحث ورزش است کسی آنها را اذیت نمی‌کند و مانع و محدودیتی ایجاد نمی‌شود. به همین دلیل در کل به عملکرد رسانه‌های ورزشی نمره بالا و مثبت می‌دهم.
در این بخش مشکل آن‌چنانی نداریم ولی به این هم اعتقاد دارم که بدون مشکل نیست. بخشی از مشکلات موجود، به خبرنگاران ورزشی باز می‌گردد. در گذشته، وقتی ما وارد رسانه می‌شدیم چارچوب و اصولی وجود داشت. بخشی از این اصول داشتن تحصیلات بود و بخشی هم کار تجربی و اطلاعات شما از حوزه فعالیت خود. به نظرم تصمیم‌گیری‌ها برای ورود خبرنگاران به عرصه رسانه‌های ورزشی کمّی شده است. خبرنگاران ورزشی از نظر سواد و کار تجربی باید حداقل‌ها را داشته باشند ولی در حال حاضر در بعضی موارد این طور نیست.
خبرگزاری‌ها در این زمینه حداقل‌هایی را رعایت می‌کنند و به همین دلیل این مشکل را بیشتر در عرصه رسانه‌های مکتوب احساس می‌کنم که شاید خیلی این موارد در آنها رعایت نمی‌شود و ورود به آنها راحت‌تر است. به عنوان مثال ورود به خبرگزاری‌ها تسنیم، ایرنا و ایسنا چندان راحت نیست ولی وقتی روزنامه، شخصی و خصوصی است؛ صاحب آن می‌تواند کاغذ و قلم را به آشنا و فامیل بدهد و افراد به این شکل وارد عرصه کار روزنامه‌نگاری ورزشی شوند.
اولین مشکل توانایی و تخصص خود خبرنگاران است که به نظرم نسبت به گذشته پایین آمده و باعث شده است تا خروجی رسانه‌هایمان هم کمی لطمه ببیند. من نگاهم مثبت است ولی ایرادهایی که در برخی موارد مشاهده می‌شود، ناشی از این ضعف بین خبرنگاران ورزشی است.